işten kovulmak

nerdeyse hergün yaşadığım ama geri çağrıldığım olay. son olarak bugün oldu pazar tezgahında patronun oğlu da vardı ama lanet bişey, ben domates tartarken ana bişey sordu, ' bi sus lan sevimsiz piç' dedim sola döndüm patron bana bakıyo ahahhaja ama nasıl rengim attı amk. patron bana günlük paramı verdi siktir git dedi. gittim. iş arıyorum.

yine kovuldum. bu sefer kovulmam diyorum yine kovuluyoru. imkansız diyorum yine. hobi niyetine kovuluyorum.

nabu arkadaşımızın en sevdiği şey. adam canı sıkıldıkça kovuluyor yahu.

Tazminat varsa güzeldir.

1 saat önce yaşadığım olay bilen bilir gece çalışıyorum az öncede kovuldum kız düşürüyorum diye böyle şey mi var ya düşmesinler abi bende mi suç. neyse iş arıyorum

- seni kovuyorum. + siz kovmuyorsunuz, ben istifa ediyorum. - süper, tazminat ödemekten yırttık yani. + lan?

benim için geçen süreç şöyle idi; önce kendimi bir yıkım içinde buldum, sonra hayatı sorguladım, sonra iş aramak için eve kapandım ve yine kilo aldım. (bkz: maaşı iyiydi)

hayatımın en saçma olayını yaşadım. merak eden varsa anlatıcam yoksa bu kalvyeyle hiç kendimi yormayayım??? (telefonum bozuldugu icin annemin telefonunu kullaniyorum turkce karakterleri kullanamiycam uzgunum :(. ) simdi olay su, calistigim ofisin muhasebesini farkli yere tasidilari. farkli yerden kastim plazada olan ofisimizin 3 kat ustune tasindi. bugun de ofise biri geldi alacaginin oldugunun patronun haberi oldugunu soyleyince ben de muhasebeye yollayip kapattim kapiyi. yapmamam gereken bir sey yapmisim... yaklasik 1 saat sonra patron asistanini aradi, asistani yanimda. kim yapti, kim soyledi vs gibi seyler soyledi, asistan kamil hanim yonlendirdi dedi sadece bagiris sesi duyuyorum tabii ben o arada ne dedigini anlamiyorum. asistani da hic sevmiyorum laf aramizda, kiz telefonu kapatti kamil hanim muhasebeye gidip cikisinizi almanizi istiyor patron bey dedi. sadece tamam diyip muhasebeye ciktim. bu arada muhasebe sorumlusu da patronun esi. gittigimde tam olarak problemi ogrenebilir miyim? dedim bana muhasebenin yerinin kimseye soylenmemesi gerekiyordu dedi ama bize boyle bir bilgi verilmedi dedim soylemistim ben dedi ben hatirlamiyorum ama hatirlamamam benim sucumdur soylediyseniz peki tanistigima cok memnun oldum her sey icin cok tesekkur ederim diyip herkesle vedalasip ciktim. burdan sonrasi asiri sacma ama eglenceli. plazadan cikar cikmaz telefonum caldi arayan muhasebe sorumlumuz kamil hanim ciktiniz mi dedi evet ciktim dedim cok uzaklastiniz mi cunku bir yanlis anlasilma olmus sanirim ozur dileriz geri donebilir misiniz dedi. cok sacma bir durum degil mi bu nasil bir yanlis anlasilma dedim uyarilma yapilirken odada siz yokmussunuz zaten patron bey kamil hanim derken diger kamil hanim sanip boyle bir istekte bulunmus. yukari cikabilir misiniz lutfen ben de geliyorum ofise simdi zaten asistanla da problemlerimiz var anlamissinizdir biraz da o abartmis sanirim dedi. (asistani o da sevmiyor) telefonu kapattigimda patronun da mesaj attigini fark ettim mesaj su sekilde "kamil nereye?" kamil kisminda adim var tabii :d asistaniniz cikismi almami soyledi patron bey dedigimde ben diger kamil sanip soyledim sana kizdim evet ama boyle bir istegim olmadi insanlar aptal yada ben anlasilmazim cikisini falan istemedim yazdi. yani olay su, yaptigim olayi ayni isimde oldugumuz diger calisanin yaptigini sanip cikisi isteniyor ama yapanin ben oldugum anlasilinca bu durum iptal ediliyor :)))))))))) kovulmadim yani :d 3 gune mudursun diyenler fav :d (patrona patron bey demiyoruz isim ifsasi yapmamak icin boyle kulandim :d olaylari kamil diye anlatmak da komik oldu bayaa :d))

yüksek bir ihtimal zorla tutunmaya çalıştığım işten yarın kovulacam. bir çok sıkıntı yaşadım ve yaşamaya da devam ediyordum aslında ama yine de işimi ve iş arkadaşımı seviyordum. bir yıldır hergün yaptığın bir şeyi bırakmak çok zor olacak. bir de bir sürü borcum var işsiz kalırsam ne olacak bunu bilmiyorum ve acayip gerginim.

kovsalarda tazminat alsak amk..

yani tam olarak kovulmak değil de. bize, ne zaman çıkmak istediğimizi sordular ben de eylül 15 dedim. sonra bütün sezonlukları 31 inde çıkardılar. yani dün son günümdü. en çok sevindiğim şey de her gün jiletle tıraş olmak zorunda olmamam. tekrardan sakala kavuşmak. çalışmaya da alışmıştım, 1 ay nasıl geçecek?

(#716263) bu entryi yazmadan bir sene önce kovulmuştum. hala o anı düşünürüm çok acayip bir şeydi. bir de beni kovmak için müdürüm bir başka avm'nin teras katında lüks bir mekana çağırmıştı. çalışma yerimin veya saatlerimin değişeceğini tahmin edip gitmiştim. en kötüsü de bu zaten. başka şeyler düşünüp gidiyorsun ve kovuluyorsun. önüme bir demet kağıt uzatmıştı, imzalar mısın diye de sormuştu. nedir bu, neden diye sorduğumda ise iş akdinin feshine karar verdik demişlerdi. gözlerim dolmuştu, başımdan aşağı kaynar sular boşalmıştı. imzalamadan kalkmıştım masadan. sonra bilmediğim bir yöne doğru, bilmediğim bir yolda yürüyüp bir durak bulmuştum. nereye gittiğimin bir önemi yoktu. tek başıma yaşıyordum ve çalışmak zorundaydım. bildiğim ve emin olduğum tek şey buydu. nasıl iş arayacağımı düşündüm bindiğim otobüste. nerede ve nasıl sorusundan başka hiçbir şey geçmiyordu aklımdan. geçmişimi ve geleceğimi iki kelimeye sığdırıp düşünüyordum: ''nerede ve nasıl...'' şimdi aradan yıllar geçti, okuyorum. okurken bazen harçlığımı çıkartmak için aynı zamanda da çalışıyorum ama aklımdan hep tek bir cümle geçiyor, her işe gittiğimde: umarım kovulmam. şimdi aç değilim açıkta değilim ama o ''kovuldunuz'' dendiğinde yaşadığım hisleri yaşamak beni derinden ürkütüyor.

Yakın zamanda yaşayacağım şeydir. Ama bunu her zaman her ortamda gururla anlatacağım bir anı olarak görüyorum. İnsanların ezilmesine sessiz kalmadım. Sadece kendi hakkım için değil tüm arkadaşlarımın hakkı için sesimi çıkardım. Gerçi işten atılma sebebim çok saçma olacak socmskkdkxcm tivit attık diye işten kovulacağım puahahaahhaha. Bir sonraki iş başvurularımda neden kovulduğumu sorduklarında da gururla anlatırım neden olduğunu. İşin ilginç yanı onca zaman yanında çalıştığım şeflere yanlışım olmamasına rağmen onlar da bana cephe almış durumda. Abi/ abla dediğim insanlar kolpanın önde gideni çıktı. Sanki iş onların işi dkdkdkckc işin ilginç yanı onların hakkını da savunan bendim dhsjxjsjjxx

(bkz: otonomik) zannedenler.

"kendimi kovdurmaya karar vermişim ki, mahkemede kazanıp tazminatıma kavuşam." a101'in hizmet sektöründe tıpkı erol köse gibi bir misyonu vardır. üniversite mezunu binlerce genç kendi bölümleriyle alakalı ya da alakasız mesleklere istihdam edilip piyasaya sürülmeden önce illa ki bu şirketin altından geçer. günümüzün birçok öğretmeni, doktoru veya avukatı zamanında a101 ile ister istemez haşır neşir olmuştur. bu, türkiye şartlarında ayakta kalmanın yazılı olmayan kurallarından sadece biridir. göz ardı edilip hiçe sayılan iki yıllık emeğimin sonunda işten ayrılmayı kafaya koydum. zira değil bir çalışan, insan yerine dahi konmadığımızı anlamıştım. hiçbir şekilde kıymetimiz bilinmiyordu. belki artık çok geçti fakat zararın neresinden dönsem yanıma kârdı. istifa etmem ekmeklerine anca yağ sürerdi. kimdik ki biz? biri gider diğeri gelirdi. anamın ak sütü kadar helal olan tazminatımı almak için kendimi layıkıyla kovdurmaktan başka seçeneğim yoktu. o vakte dek mağaza sorumlusuydum. bundan kelli mağaza sorunlusu olacak, gerek iş arkadaşlarıma, gerek üstlerime hayatı zindan edecektim. bizim mağazaya başka bir şubeden tonla ıvır zıvır gelmişti. koyacak yer olmadığından hepsini alt kata depoya istiflemiştim. bir gün bölge sorumlusu teşrif edip ürünlerin hâlâ raflara yerleştirilmediği hakikatiyle yüzleşince evrene adımı fısıldadı: -hani, mallar nerede? +haluk beyle neriman hanım mı? aşağıda depodalar heheh. hele ki iş esnasında her zaman ciddi olan astının bu yılışık tavrı karşısında ne diyeceğini bilemeyen bs, görürsün sen anlamında bi bakış atarak yanımdan ayrıldı. oh be, bu kadar kolaydı demek. aksi düşünülemezdi, kesin kovulacaktım. lakin bi bok olmadı. çarklar bir süre eskisi gibi dönmeye devam etti. birkaç hafta sonra salağın biri güpegündüz kasiyeri soymaya kalktı. sığır yavrusunu oracıkta enseleyip yaka paça ilgili makamların eline terk ettik. vakanın ertesi akşamı bizim bs yanında satış müdürü ile çıkageldi. sm'nin kıçı, günaşırı yalanmaktan kocaman olmuştu. döner sandalyeye çöküp bir sigara yakarak bana sordu: -neler oldu o gün, anlat! kafamda şimşekler çakıyordu. elime böylesine harika bir fırsat hiç geçmeyebilirdi. yutkundum: +o gün müthiş bir gündü. ortalığı kan götürüyordu. yaralılar inim inim inliyorlardı. öfkeden kıpkırmızı kesilen satış müdürü bölge sorumlusuna dönerek: -ne diyor bu diye bağırdı. aslında bs'nin beni takdirle süzüp "çok güzel anlatıyor, afferim şaban" demesini, ne pahasına olursa olsun arkamda durmasını beklerdim. öyle yapmadı. siz merak etmeyin efendim, icabına bakacağım diyerek konuyu kapattı. mutluluktan havalara uçuyordum. eşşek değillerdi herhalde, bu hadsizlikten sonra işime yüzde yüz son verirlerdi. ancak vermediler. geri hizmete alındım. geri hizmet dediğim mağazamı değiştirip ms rütbemi söktüler. üç kuruşluk tazminatı ödememeye ant içmişlerdi sanki. ve artık, yalnızca mağaza personeliydim. sabahları, açılış öncesinde rutin işleri olur zincir marketlerin. sebze meyvenin kontrolü de onlardan biridir. mp vasfıyla hiçbir işe elimi sürmez olmuştum. manav standının üstünde sinekler uçuşuyor, domateslerde patlıcanlarda insan içine çıkacak sıfat kalmıyordu. yalaka bölge sorumlusu ve koca götlü satış müdürü, genel müdürle birlikte baskın bir ziyarette bulundu o sabah. akşam toplan(a)madığından savaş alanına evrilmiş mağazayı ağızları bir karış açık halde gezmeye başladılar. iyiden iyiye deforme olmuş sebzelerin ve meyvelerin dibine vardıklarında kasalardan çürümüş, leş gibi bir salatalık çıkardı gm. ve hıyarağası, orada başka hiç kimse yokmuşçasına boynunu benim tarafıma doğru çevirip hıyarı sağa sola salladı: -sen müşteri olsan bunu evine alabilir misin, doğru söyle dedi. karşılık vermedim. sikime kadardı amk. canıma yetmişti. ben sadece sittir olup gitmek istiyordum. -cevap ver hadi, alabilir misin? +alamam efendim. -alamazsın değil mi, peki neden? +çünkü o salatalık çok büyük hehe... bu kez olaylar spontane gelişti. her şey çabucak olmuş, lüzumlu imzalar atılmış, kapı dışarı edilmiştim. ve allah'a şükürler olsun, banka hesabımdaki tazminatla beraber, a101'e bir daha müşteri olarak bile uğramayacağım güneşli günlere kavuştum. t: en az işe girmek kadar zor olan hede.

imkanı yok. çünkü ben bir işverenim. ve kimseyi kovamam. başkasına kovdururum.

Hali hazırda öğrenciyim ve henüz bi yerde uzun süreli çalışma deneyimim olmadı ama ben de haftasonları bi arkadaşımın tavsiyesi ile erpiliç firmasının satış destek elemanı olarak marketlere gidiyodum. Satış destek dediğim de erpiliçin ürünlerini satmak ne kadar sattığını not almak falan. Hani şu carrefoursa gibi marketler değil, oruç efendime söyliyim çağrı market falan. Neyse ben bi markete artık her haftasonu gitmeye başlamıştım herkesle kanka oldum tabi kasap reyonunda satıldığı için ben de kasap reyonunun arkasında bekliyordum kasaplarla beraber beni bazen kasap bile zannediyolardı. Herkesle iyi anlaşıyodum da oranın lanet müdüründen kimse haz etmiyodu e tabi ben de etmiyodum haliyle. Bir gün şarküteridekiler molaya gittiğinde şarküteriye müşteri geldi. E onu geri göndermek olmaz diye kasaptaki çocukla beraber gittik hanfendiyle ilgilendik. Kavurma istedi, orda da böyle küçük avuç içi kadar bir parçayı önceden kesip streçlemişler onu gösterdi bunun yarısını istiyorum diyerek. Arkadaş çıkardı ben kestim sarıp verdik. Meğersem kavurmanın içi küflüymüş kadın cıngar çıkarmış marketin içinde sizi dava ederim bu ne falan ben duymadım. Sonra müdür beni yemekhaneye çağırdı herkesin içinde azarladı vay efendim ben niye şarküteriye karışıyomuşum ulan pezevenk en başta bana sen değil miydin yardımlaşın diyen . Benle ilgilenen kişinin numarasını istedi verdim. Adamı arayıp 'ne biçim elemanlarınız var yauv şarküteriye karışmış eğitimsiz bunlar' gibisinden bissürü şey söyledi ama sağolsun firmam beni korudu. Telefon kapandıktan sonra önlüğünü bırak gidebilirsin dedi. Çıktım mağazadan saat daha sabah 11 olmamış. Çıkar çıkmaz hemen benimle ilgilenen kişiyi aradım ağlayarak bana dedi ki 'ben seni biliyorum sen merak etme git bugün evine dinlen ben senin paranı da vericem ağlama sakın'. O anda gözyaşlarımı silip 'enayi boşu boşuna kovdun ben yine paramı aldım kiii' diyerek içimden eve gittim. 1 saat çalışarak tam gün parası aldım ve sonra naptım biliyo musunuz? Birkaç hafta sonra oraya tekrar çalışmaya gittim dndndmdnmd çalışan herkes bana olan desteğini ne kadar üzüldüklerini söyledi benle beraber müdüre sövdü çok güzeldi dmdmdmdmd

kovsalar kendilerine teşekkür ederim. öyle bir noktadayım.

Çıraklık zamanında babam dükkandan kovmuştu siktir git elinin ayarını siktiğim senden bir bok olmaz usta falan hiç olmaz gibi hakaretvari sözler ile itin mabadına sokup çıkarta çıkarta kovmuştu beni dükkandan buda böyle duygusal bir anımdır :((